สำนึกดีจิตสาธารณ จิตอาริยะ
กาลครั้งหนึ่งนาน มาแล้ว มีนกแสนสวยตัวหนึ่ง
มีขนสวยงามมาก มีคนอยากได้ไว้ครอบครองเป็
แต่ไม่เคยมีชาวบ้านคนไหนจับนกตั
อยู่มาวัน หนึ่งมี อาบัง ขายถั่วมานั่งใต้ต้นไม้ที่มี
พอนกแสนสวย เห็นถั่วของอาบังก็
“อาบัง อาบัง ขอถั่วให้ชั้นกินหน่อยสิ”
อาบังได้ยินดังนั้น ก็ตอบกลับไปว่า
“ได้ เลย ได้เลย แต่ขอขนให้ชั้นเส้นนึงนะ”
พอนกได้ยินดัง นั้น ก็ก้มลงมองที่ขนของตนเอง
แล้วคิดว่า ขนของตนเองนี่มีเยอะมาก เสียไปสักเส้นคงไม่เป็นไรหรอก
นกแสนสวยก็เลยให้ขนอาบังไปหนึ่
วันต่อมานกแสนสวยก็บอกกับอาบั
อา บังก็ตอบเหมือนเดิมว่าขอขนให้
นกแสนสวยก็คิด เหมือนเดิมว่าขนมั
เป็น อย่างนี้ต่อไปอีกหลายวัน
จนวันหนึ่ง นกแสนสวยก็ขอถั่วอาบังกินอีก
อาบังก็ตอบเหมือนเดิมว่า ขอขนให้ชั้นเส้นหนึ่งก่อน
นกก็ไม่รีรอรีบให้ขนอาบังไปทั
อาบังก็เลยจับนกตัวนั้นไว้ได้ เพราะว่าขนของมันเหลือน้อยแล้
เรื่องนี้ถ้า อ่านผ่านไปอาจจะไม่
แต่ถ้าเราลองคิดให้ดี เปลี่ยนจากนกแสนสวยเป็นตัวเรา
ขนของนกแต่ละเส้นคื
และอาบังเป็นนายจ้างของเราส่
เรา
หมายความว่า ทุกวันนี้ ถ้าเรายังประมาทในการใช้ชีวิตยั
เวลาของเราก็จะค่อยๆหมดไป เรื่
ถ้าอายุซัก 100 ปี ก้อมีเวลา 36500 วัน แป๊บเดียวเดี๋ยวมันก็หมดไปแล้ว
ซึ่งเงิน เดือนที่นายจ้างให้
บางคนอาจจะคิดว่
แต่ เราถูกจำกัด เพราะการเป็นลูกจ้างเค้าเนี่
เราถูกนายจ้างเรากำหนดให้ต่
หลาย คนยึดติดกับความคุ้นเคยกั
แต่ลองมองให้ไกลๆ มองถึงอนาคตของเราว่า
เราจะหยุดทำงานเมื่อไหร่
อย่าเป็นเหมือนนกแสนสวยที่รู้ตั
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น